Svay Pak –Καμπότζη. Τρόμος στα παιδικά πορνεία

Με ένα δολάριο, ένας μοτοσικλετιστής μπορεί να σε πάει από το κέντρο της Πνομ-Πενχ, παρακάμπτοντας το μποτιλιάρισμα, στο Svay Pak, διασχίζοντας στα γρήγορα τα σκονισμένα ένδεκα χιλιόμετρα που το χωρίζουν από τις παρυφές της πρωτεύουσας με κατεύθυνση τον βορρά. Το Svay Pak είναι ένα σύγχρονο μνημείο της τουριστικής βιτρίνας της χώρας, κάτι σαν το Angor Wat, αλλά από την ανάποδη. Το Angor Wat σηματοδοτεί την μεγάλη πολιτιστική άνθιση πριν χίλια χρόνια και το Svay Pak την σημερινή αθλιότητα και βαρβαρότητα. Στο μικρό χωριό με τις φτωχικές ξύλινες κατοικίες, μέχρι τον Μάρτιο του 2003, λειτουργούσαν δεκάδες πορνεία με μικρά κορίτσια και αγόρια και μια επίσκεψη σε αυτό ήταν απαραίτητη για κάθε δυτικό σεξο-τουρίστα που σεβόταν τον άθλιο εαυτό του. Στα εκατό περίπου μέτρα μόνο του κεντρικού δρόμου, από την αριστερή πλευρά υπήρχαν δεκαοκτώ πορνεία ενώ την δεξιά πλευρά καταλάμβαναν τα μπαρ-καραόκε και τα ρεστοράν για να είναι πλήρης η αναψυχή των δυτικών. Τότε η κυβέρνηση με την εξαχρειωμένη αστυνομία, ύστερα από την διεθνή κατακραυγή, προχώρησε σε μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων και έκλεισε πενήντα από αυτά τα πορνεία, στέλνοντας σε ιδρύματα τα μικρά παιδιά και στις φυλακές μερικούς προαγωγούς. Σε λίγο διάστημα φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, τα πορνεία ξανά-λειτούργησαν σε διαφορετικές πλευρές του χωριού ενώ άλλα μετακόμισαν στην πρωτεύουσα. Στην τελευταία η πορνεία έχει εξελιχτεί σε μια μεγάλη και προσοδοφόρα βιομηχανία και οι καχύποπτοι όχι άδικα θεωρούν πως το αστυνομικό κυνηγητό στο Svay Pak, ωφελεί τα δυνατά κυκλώματα σωματεμπορίας στην Πνομ-Πενχ στα οποία συμμετέχουν ενεργά πολλοί δυτικοί.

Όπως έγραφε η κινέζικη εφημερίδα «Σαγκάη Σταρ», η Καμπότζη έχει γίνει η Μέκκα της παιδεραστίας και η πορνεία έχει αυξηθεί κατακόρυφα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Υπολογίζονται σε πάνω από εκατό χιλιάδες οι νέοι και οι νέες πόρνες, το ένα τρίτο από τους οποίους είναι ανήλικα παιδιά ακόμη και κάτω από την ηλικία των δέκα ετών. Η πρωτεύουσα συγκεντρώνει το ένα τέταρτο της πορνείας, στους δρόμους και τα σπίτια της οποίας βιάζονται στην ουσία καθημερινά, έναντι ελάχιστων δολαρίων πάνω από οκτώ χιλιάδες παιδιά. Επίσημες κυβερνητικές στατιστικές δεν υπάρχουν και τα στοιχεία βασίζονται σε εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ, που δραστηριοποιούνται στην χώρα. Όλοι συνομολογούν πως η πορνεία επεκτάθηκε από την εποχή που τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν στην Καμπότζη πάνω από είκοσι χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικούς στα πλαίσια της πολυεθνούς δύναμης που συνεστήθη από το 1991 για να επιβάλει την «σταθερότητα». Αργότερα τη σκυτάλη πήραν τα δυτικά τουριστικά πρακτορεία, οι προαγωγοί και οι διεφθαρμένοι κυβερνητικοί υπάλληλοι, που την μετέτρεψαν σταδιακά στον ελκυστικότερο τόπο σεξο-τουρισμού για τους άθλιους δυτικούς τουρίστες από την Βόρεια Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, ύστερα μάλιστα από τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στην γειτονική Ταϊλάνδη. Ομάδες παιδιών από το Βιετνάμ κυρίως αλλά και την Καμποτζιανή ενδοχώρα, απάγονται και οδηγούνται βίαια στα πορνεία. Σε αυτά βασιλεύει η αθλιότητα, οι συνεχείς κακοποιήσεις, οι εξαφανίσεις και ο «πάγος», ένα φτηνό χημικό ναρκωτικό, που βυθίζει τα παιδιά σε έναν διαρκή λήθαργο.

Το ίδιο άθλιοι όμως με τους δυτικούς σεξο-τουρίστες είναι και οι δυτικοί αναλυτές και διάφορες ΜΚΟ που επιμένουν πως για το φαινόμενο ευθύνεται κυρίως η κληρονομιά των «κόκκινων δαιμόνων», που κατέστρεψαν κοινωνικά και οικονομικά την χώρα όταν πήραν την εξουσία. Το ότι πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε και το γεγονός πως την πορνεία την επέβαλλαν κυρίως οι ξένοι όχι μόνο στην Καμπότζη αλλά και σε άλλες χώρες της Ινδοκίνας αποτελεί για αυτούς ασήμαντη λεπτομέρεια.

* Ο «Αθέατός Κόσμος» ένιωσε ικανοποίηση από το γεγονός πως στο 9^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στην Θεσσαλονίκη ορισμένα από τα παλιότερα θέματά του υποκίνησαν και άλλους ανθρώπους να μιλήσουν κινηματογραφικά για αυτά. Λόγου χάρη το El Ejido του Μαροκινού Ρχαλίπμ και τα Φαντάσματα της Cite Soleil του Δανού Λετ.

Daechuri- Νότια Κορέα. Αντίσταση στους ορυζώνες

Το Daechuri ήταν ένα από τα μικρά χωριά καλλιεργητών ρυζιού, που βρίσκονται έξω από την πόλη Pyeongtaek στην επαρχία Gyeonggi στο βορειοδυτικό μέρος της Νότιας Κορέας. Η περιοχή, εβδομήντα περίπου χιλιόμετρα νότια της Σεούλ, είναι πεδινή με λιγοστούς μικρούς λόφους, κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια και ποτίζεται γενναιόδωρα από τον Ansong, που ρέει από τα ανατολικά προς τα δυτικά και εκβάλει στον κόλπο Ασάν στην Κίτρινη Θάλασσα. Στα παλιά έλη του ποταμού, μετά τον πόλεμο, οργανώθηκε η καλλιέργεια του ρυζιού και στο Daechuri, που στα κορεατικά σημαίνει το χωριό των μεγάλων συγκομιδών, κατοικούσαν ειρηνικά -όποτε το επέτρεπαν οι πολεμικές συγκρούσεις και οι ξένες εισβολές- εκατοντάδες οικογένειες μικρών αγροτών.

Από τα τέλη του 19^ο αιώνα, στην διάρκεια του σινο-ιαπωνικού πολέμου, η στρατηγική θέση της περιοχής την έκανε σημείο εγκατάστασης στρατιωτικών και ναυτικών βάσεων. Αυτές χτίστηκαν συνήθως με την καταναγκαστική εργασία των αγροτών, οι οποίοι συχνά επιστρατεύονταν από τους εισβολείς. Στην αρχή ήταν οι Γιαπωνέζοι και μεταπολεμικά οι Αμερικάνοι. Οι τελευταίοι μεγάλωσαν τις εγκαταστάσεις και επέκτειναν τους αεροδιάδρομους την περίοδο του Κορεατικού πολέμου.

Σήμερα η περιοχή συγκεντρώνει δύο τεράστιες αμερικάνικες βάσεις. Την αεροπορική στο Οσάν και το στρατόπεδο Humphreys. Από το 1952 η επέκταση των βάσεων έγινε με αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και βίαιες μετακινήσεις αγροτών από τα χωριά τους, εξέλιξη που συνεχίζεται ως τα σήμερα. Στα πλαίσια της τελευταίας συμφωνίας του καθεστώτος της Σεούλ με τους Αμερικάνους, το στρατόπεδο Humphreys, θα επεκταθεί μέχρι το 2011 από 1200 στρέμματα σε 3600, για να στεγάσει στρατιώτες που θα μετακινηθούν από άλλα σημεία της χώρας. Η επέκταση περιλαμβάνει ορυζώνες και τα χωριά Daechuri και το διπλανό Doduri, που θα πρέπει να μετακινηθούν.

Από την ημέρα που έγιναν γνωστά τα σχέδια, πριν τέσσερα χρόνια, το Daechuri έγινε επίκεντρο μιας αληθινής εποποιίας αντίστασης με πρωταγωνιστές τους 1500 περίπου κατοίκους, οι περισσότεροι μεγάλης ηλικίας. Τον Φλεβάρη του 2006, μάλιστα, αφότου πάρθηκε η τελική απόφαση για την υπεράσπιση με κάθε μέσο του χωριού, όλοι οι κάτοικοι έκαψαν τις ταυτότητές τους και ανακήρυξαν το χωριό ανεξάρτητη περιοχή. Δίκαια το κορεατικό περιοδικό “Hankyoreh 21” τους ανακήρυξε σαν ανθρώπους της περυσινής χρονιάς. Γιατί για όλο σχεδόν το 2006, ύστερα από την απόρριψη των δικαστικών προσφυγών, οι αγρότες έγιναν σημείο αναφοράς για όλο το αντι-αμερικάνικο και αντιπολεμικό κίνημα της χώρας. Οχυρωμένοι στα σπίτια και τα χαντάκια των ορυζώνων αντιμετώπισαν τις αστυνομικές δυνάμεις και τη στρατιωτική αστυνομία όχι λίγες φορές και οι ημέρες αντίστασης στο Daechuri, έγιναν παγκόσμια γνωστές, συγκέντρωσαν την αλληλεγγύη τοπικά και διεθνώς και συγκίνησαν χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Ειδικά τον περασμένο Μάρτιο και Αύγουστο 13000 πάνοπλοι αστυνομικοί και 3000 στρατιώτες εισέβαλλαν με μπουλντόζες στο Daechuri, γκρέμισαν δημόσια κτίρια, σπίτια και το σχολείο, έριξαν τσιμέντο στα αρδευτικά χαντάκια των ορυζώνων, μάτωσαν εκατοντάδες υπερασπιστές και έσυραν στα κρατητήρια και τις φυλακές πολλούς από αυτούς. Οι αγρότες και αλληλέγγυοι νέοι από όλη την χώρα τους αντιμετώπισαν ηρωικά πρώτα με τα αγροτικά μηχανήματα και εργαλεία και ύστερα με γυμνά χέρια για ολόκληρες ημέρες. Οι φωτογραφίες και η περιγραφή των συγκρούσεων ειδικά στους ορυζώνες δείχνουν το πείσμα και την αποφασιστικότητα των κατοίκων και πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Παρά την διεθνή κατακραυγή και την πανεθνική κινητοποίηση αλληλεγγύης, τις διαδηλώσεις στην Σεούλ και άλλες πόλεις, η μάχη ήταν άνιση. Οι τελευταίες 59 οικογένειες των δύο χωριών που επέμεναν να μένουν στα χαλάσματα των σπιτιών τους, πιεσμένες από την δεινή οικονομική θέση και την απαγόρευση να πάνε στα ρυζοχώραφα, αποφάσισαν στις αρχές του φετινού Φλεβάρη ύστερα από δώδεκα κύκλους συνομιλιών με την κυβέρνηση να δεχτούν την προτεινόμενη συμφωνία. Έτσι θα λάβουν οικονομική ενίσχυση και θα μετακινηθούν σε άλλη περιοχή που θα τους παραχωρηθεί για καλλιέργεια και στέγαση. Η προθεσμία αποχώρησης ορίστηκε η 31 του Μάρτη 2007. Η κυβέρνηση μίλησε με θράσος για συμφωνία, αλλά όλοι στην χώρα ξέρουν πως αυτή ήταν μια βίαια υπαγόρευση. Ακόμη και έτσι όμως ο αγώνας στο Daechuri, δεν πήγε χαμένος. Αποτελεί πλέον πανεθνικό σύμβολο και θα εμπνέει για πολλά χρόνια μετά, το μεγάλο κίνημα στην χώρα για ανεξαρτησία και επανένωση.

* Η εποποιία στο Daechuri αδικείται από τον περιορισμένο χώρο που διαθέτει ο «Αθέατος Κόσμος». Για τους απαιτητικούς αναγνώστες της στήλης συνιστούμε δύο ηλεκτρονικές διευθύνσεις για περισσότερη ενημέρωση και πλούσιο φωτογραφικό υλικό: www.saveptfarmers.org και http://kalaniosullivan.com/OsanAB/USFKCampHumphreys.html

Moss Side- Μάντσεστερ. Σύγχρονοι …Ολιβερ Τουίστ

Από μια ελώδη και αφιλόξενη περιοχή με χαμηλή βλάστηση, όπως πρωτοαναφέρεται στο κτηματολόγιο του 1086 (Domes Day Book), το Moss Side για αιώνες ήταν ένα μικρό χωριό, δύο-τριών εκατοντάδων κατοίκων ως τις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Νότια του Μάντσεστερ, περίπου τρία χιλιόμετρα μακριά, ενσωματώθηκε σε αυτό το 1904, και γνώρισε την μεγάλη ακμή του όταν στις αρχές του αιώνα έφτασε να συγκεντρώνει πάνω από είκοσι επτά χιλιάδες κατοίκους, που απασχολούνταν κυρίως στα εργοστάσια βαμβακιού και υφασμάτων. Αυτήν την περίοδο χτίστηκαν τα περισσότερα σπίτια και κτίρια και ανέβηκε κατακόρυφα η αξία της γης. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960, το Μoss Side υποδέχθηκε πολλούς μετανάστες από την Αφρική και την Καραϊβική μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 που άρχισε να παρακμάζει εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της μεγάλης ανεργίας. Από τότε η περιοχή έγινε μια από τις πιο γνωστές «μαύρες κοινωνικές τρύπες» στον χάρτη της βορειοδυτικής Αγγλίας. Το καλοκαίρι του 1981, για τρεις τουλάχιστον ημέρες, το Moss Side, πήρε φωτιά, στην κυριολεξία, από την εξέγερση των νεαρών μαύρων, παράλληλα με τις μεγάλες ταραχές στο Μπρίξτον. Στις 8 του Ιούλη του 1981, περίπου 1500 νέοι επιτέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα οργισμένοι από τη σκληρή καταστολή της κυβέρνησης. Τα επόμενα χρόνια η απόγνωση έδωσε τη θέση της στην μεγάλη εγκληματικότητα για τους άνεργους νέους. Δημιουργήθηκαν μεγάλες συμμορίες με επίκεντρο την διακίνηση ναρκωτικών όπως η συμμορία Gooch, η Pepperhill (από το ομώνυμο μπαρ) και η διάδοχός της η Doddington και το Moss Side πήρε το προσωνύμιο Gunchester και Βρετανικό Μπρονξ.

Τώρα η πόλη, που ανήκει στο μητροπολιτικό Μάντσεστερ, με μεγάλη αφρό-καραϊβική κοινότητα (32%) και Ασιάτες (10%) βρίσκεται στην κορυφή της αθλιότητας και πολύ ψηλά στην κλίμακα των κοινωνικών προβλημάτων που δημιούργησε ο Θατσερισμός και ο ύστερος διάδοχος του, ο Μπλερισμός, σε όλη την χώρα. Η ανεργία είναι τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο (8,3%) και διπλάσια από αυτήν στο Μάντσεστερ και ο μέσος όρος ζωής είναι από τους χαμηλότερους πανεθνικά. Τα παιδιά στο Moss Side, είναι από τους μεγάλους χαμένους. Σύμφωνα με στοιχεία πρόσφατων ερευνών, πάνω από το 62% των παιδιών ζούνε κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας (2150 παιδιά το 2004), η παιδική θνησιμότητα είναι από τις μεγαλύτερες στην ηλικία των πρώτων δώδεκα μηνών και είναι συνηθισμένο φαινόμενο η γέννηση ελλειποβαρών νεογνών. Η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης είναι από τις χειρότερες στην Βρετανία και η πόλη μαζί με το Μάντσεστερ έρχεται δεύτερη στην χώρα σε συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών χαπιών. Ταυτόχρονα συνεχίζουν να καταγράφονται μεγάλα ποσοστά εγκληματικότητας και πρόσφατα το Moss Side θρήνησε μαζικά την άγρια δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Jessie James στις 9 του περασμένου Σεπτέμβρη από πυροβολισμό στον δρόμο.

Το Μoss Side δεν είναι η μοναδική περίπτωση τριτοκοσμικής παιδικής φτώχειας στην Βρετανία. Πριν λίγες εβδομάδες η Γιούνισεφ στην έβδομη περιοδική έκθεσή της για την κατάσταση των παιδιών στις αναπτυγμένες χώρες, που δημοσιεύτηκε στην Φλωρεντία, περιέγραφε με μελανά χρώματα την κατάσταση στην χώρα. Η Βρετανία μαζί με τις ΗΠΑ είναι πιο ψηλά ακόμη και από χώρες σαν την Τσεχία, την Πολωνία και την Ελλάδα στα επίπεδα της παιδικής φτώχειας και πολύ πίσω στην παροχή ασφαλών συνθηκών ζωής για τους νέους!

* Στα πλαίσια της «εβδομάδας ειρήνης» που οργάνωσαν σε συνεργασία ορισμένες ΜΚΟ και η αστυνομία στο Μoss Side, από την Κυριακή 25 του Φλεβάρη, για να καταπολεμήσουν τη βία και την οπλοφορία στους δρόμους, την πόλη επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός Μπλέρ και ο αρχηγός των Τόρις, Κάμερον. Περίσσεψαν οι υποκριτικές δηλώσεις και οι υποσχέσεις σαν και εκείνη που είχε κάνει ο Μπλερ, πριν μερικά χρόνια πως έως το 2010 θα μειωθεί στο μισό η παιδική φτώχεια και έως το 2020 θα εξαφανιστεί! (Για να είναι ταιριαστή η παρουσίαση της κοινωνικής επιστροφής στο παρελθόν, η φωτογραφία είναι από το Μοss Side, όπως ήταν στις αρχές του εικοστού αιώνα)